رنو سیمبل

باوجود سود بردن از پلتفرم، فاصله محوری و ارتفاع متفاوت با تندر 90، رنو سیمبل طراحی جعبه‌ای و ساده پدرش را به ارث برده اما خودرویی متفاوت است. مطابق با فلسفه طراحی خودروهای اقتصادی، رنو نیز در طراحی رنو سیمبل کاملاً محافظه‌کارانه و با خساست جوهر به خورد کاغذهای دپارتمان طراحی خود داده است.

به این سبب چهره محقر این فرزند رنو در طول زمان با سرعتی کمتر رنگ و بوی کهنگی خواهد گرفت؛ زیرا نکته و ویژگی خاصی که پتانسیل دمده شدن را دارا باشد در ظاهر آن وجود ندارد! البته این ضعف رنو سیمبل با توجه به قیمتش در بازارهای خارجی کاملاً قابل توجیه خواهد بود. اما ملاک اصلی ما در این نوشتار بازار خودرو استثنائی ایران است.

طراحی جلو

در بخش جلو فرم و گرافیک چراغ‌ها در کنار نشان بزرگ رنو ، که در اکثر مدل‌های کنونی این برند به چشم می‌خورد و حکم امضای طراحی محصولات رنو را دارد، نمایی تقریباً مدرن را شکل می‌دهند. سپر جلو کمی حجم داشته و در بالای آن، چراغ‌ها با شیبی ملایم به جلوپنجره پیوند خورده‌اند و در ادامه توسط دو نوار نازک کرومی چشم‌ها را به سمت نماد بزرگ رنو هدایت می‌کنند.

ورودی هوای پیوسته در پایین محل قرارگیری پلاک، در ترکیب با مه‌شکن‌های دایره‌ و خطوط شیب‌دار بکار رفته در سایر بخش‌های دماغه باعث می‌شوند که چهره رنو سیمبل خشن و جدی جلوه کند.

طراحی پروفیل کناری رنو سیمبل از جزئیات کمی بهره می‌برد. گلگیرهای جلو و عقب کمی برجسته در نظر گرفته‌شده‌اند. خطوط کناری روی گلگیرها در قسمت جلو از زیر چراغ‌ها آغازشده و در زیر آینه‌های کناری به‌آرامی محوشده‌اند.

طراحی پشت

در قسمت عقب نمای جانبی این قوس‌ها به‌خوبی از درون چراغ‌های عقب پدیدار شده و پس از عبور از روی درب باک سوخت، با زاویه و شیبی هم‌شکل و متناسب با دستگیره درب عقب از دید خارج می‌شوند.

در مدل‌های فیس‌لیفت شده رنو سیمبل با اضافه کردن زه مشکی‌رنگ به بخش پایین درب‌های کناری، این قسمت را تا حدی از سادگی درآورده است.

آینه‌بغل‌ها مشابه نمونه استفاده‌شده در خودروی ساندرو هستند و تنها چراغ راهنمای کناری به روی آن‌ها انتقال پیداکرده است.

رینگ چرخ

رینگ‌های 15 اینچی آلومینیومی (برای تریم LE) طراحی کاملاً ساده‌ای دارند و به دلیل ارتفاع و فضای خالی بین لاستیک و گلگیر زیاد سیمبل، مقداری کوچک حس می‌شوند.

ایراد در طراحی

بزرگ‌ترین ایراد وارد بر طراحی رنو سیمبل ، سادگی بیش‌ازحد بخش عقب آن است. لبه برآمده صندوق‌عقب یکی از المان‌های مؤثر در رفع این امر بوده، اما محل قرارگیری پلاک در پایین‌ترین بخش سپر، با خنثی کردن این ویژگی بار دیگر سادگی قسمت عقب را افزایش می‌دهد. مشکل اصلی بخش عقب را می‌توان طراحی بیش‌ازحد تکراری چراغ‌ها و گرافیک آن عنوان کرد که البته رنو این ایراد را در نسخه فیس‌لیفت شده این خودرو تا حدودی رفع کرده است.

در نمونه فیس‌لیفت شده، چراغ‌های عقب از گرافیک نئونی بهره‌مند هستند و رینگ‌های جدید نیز سادگی نمای کناری را هم تا حدودی پوشش می‌دهند.

طراحی داخلی

فضای داخل اتاقک مناسب برای خودرویی با این ابعاد مناسب است. به لطف سقف بلند و فرم جعبه‌ای بدنه حتی افراد قدبلند هم با خاطری آسوده و بی‌دردسر سوار سیمبل خواهند شد.

صندلی‌های جلو نرم‌تر از نمونه‌های استفاده‌شده در خودروی تندر 90، که بی‌شباهت به نیمکت نیستند، بوده و بهتر بدن را در برمی‌گیرند؛ اما صندلی‌های عقب بهبود کمتری را تجربه کرده‌اند.

کنسول میانی

ترکیب دورنگ متضاد کرم و مشکی در کنار قاب مشکی براق، متریال و نوارهای کروم رنگ کنسول میانی و رودری‌ها تا حدودی از خسته‌کننده شدن اتاقک کاسته‌اند اما خیلی راحت کثیف می‌شوند و در صورت عدم رسیدگی نمای اولیه خود را از دست می‌دهند.

نحوه چینش و طراحی ادوات کنسول مرکزی رنو سیمبل ساده هستند اما ارگونومی خوبی داشته و کمتر موجب حواس‌پرتی راننده می‌شوند. رابط کاربری سیستم مولتی‌مدیا رنو بسیار راحت است و عادت کردن به آن شاید تنها یک ساعت زمان ببرد.

نسخه 2017

در نسخه 2017 رنو سیمبل ، رنو سیستم مولتی‌مدیا را آپدیت کرده که این مورد در کنار دریچه‌های کولر کناری، غربیلک فرمان جدید و پنل مشکی میانی طرح دار از دیگر تغییرات نسخه فیس‌لیفت شده سیمبل هستند.

دقیقاً مشابه طراحی داخلی، در بحث کیفیت نیز سیمبل با توجه به قیمت بالایی که برایش در نظر گرفته‌شده حرف چندانی برای گفتن ندارد اما کیفیت مونتاژ بالای سیمبل حس قرص و محکم بودن لازم را منتقل می‌کند. در همه نقاط اتاقک از پلاستیک سخت استفاده‌شده که لمس کردنشان باطن ارزان سیمبل را آشکار می‌کند.

نسخه‌های LE و SE درزمینهٔ امکانات رفاهی چندان دست‌خالی به میدان نیامده‌اند. ضمن اینکه این دو تریم به گیربکس چهار سرعتِ تیپ ترونیک مجهز هستند.

امکانات

امکانات رنو سیمبل شامل مواردی از قبیل، کروز کنترل، مانیتور 7 اینچی با ورودی USB، بلوتوث و سامانه نویگیشن، حس‌گر و دوربین دید عقب (تریم LE تنها حس‌گر دارد)، فرمان خوش‌دست با دوخت چرم، کروز کنترل و محدودکننده سرعت (تریم های SE و LE)، سیستم تهویه خودکار (تریم های SE و LE) باقابلیت پخش باد از همه دریچه‌های هوا.

زیر آرنجی جلو (تریم های SE و LE)، حس‌گر باد لاستیک (مخصوص LE)، سیستم روشنایی در روز یا دیلایت، کنترل سیستم صوتی پشت فرمان، دماسنج محیط بیرون (تریم های SE و LE)، کامپیوتر سفری و شیشه‌بالابرهای برقی جلو و عقب می‌شوند. چنین مجموعه‌ای باعث می‌شود تا رنو سیمبل در کنار رقبایش چندان خجالت‌زده نشود.

نمونه پایه رنو سیمبل اما با شیشه‌بالابر عقب و آینه کناری‌های دستی و خصوصاً قالپاق‌های جذابش! با توجه به برچسب قیمتی که اکنون فراتر از 85 میلیون تومان شده، از حیث امکانات رفاهی بیشتر مضحک است تا چیز دیگر.

ایمنی

نسخه سدان رنو سیمبل در آزمون تصادفات ENCAP تاکنون شرکت داده نشده است. سیمبل به کمک 2 ایربگ، سیستم ترمز ضد قفل ABS و EBA توانسته 4 ستاره ایمنی از موسسه Euro Ncap اخذ کند تا خیال سرنشینان از بابت ایمنی خودرو راحت باشد.

موتور

رنو سیمبل از پیشرانه K4M با حجم دقیق 1598 سی‌سی بهره می‌برد که پس از سال‌ها استفاده در مدل‌های گوناگون نیسان و رنو مثل ساندرو و تندر 90، اکنون بهینه‌شده و با برنامه‌ریزی مجدد ECU، بازه دور موتور قابل‌دسترس راننده را گسترده‌تر از پیش کرده است.

مانند قبل این پیشرانه 105 اسب بخار قدرت و بین 140 تا 145 نیوتون متر، با توجه به قوانین بازارهای گوناگون، گشتاور تولید می‌کند.

مصرف سوخت

مصرف سوخت این پیشرانه به‌صورت ترکیبی 6.4 لیتر عنوان‌شده اما ما در حین استفاده پرفشار از رنو سیمبل شاهد رقمی در حدود 10 لیتر در صد کیلومتر بودیم که معقول و مناسب بود.

پیشرانه سالخورده سیمبل و گیربکس چهار دنده آن با به‌روزرسانی‌های انجام‌شده بر آن‌ها عملکردی کاملاً قابل‌قبول ارائه می‌دهند که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازیم.

تجربه رانندگی

تجربه رانندگی با رنو سیمبل رضایت‌بخش بود. قبل از تجربه رانندگی با سیمبل قطعاً انتظار تفاوت زیادی با ساندرو و تندر 90 نخواهید داشت؛ اما سیمبل خودرویی متفاوت است. سیستم فرمان باوجود هیدرولیک بودن نرم و روان عمل می‌کرد ولی مشکلش انتقال ندادن حس کافی از سطح مسیر بود.

سیستم کمکی الکتریکی

وجود سیستم کمکی الکترونیکی قطعاً می‌توانست کار را در هنگام تغییر مسیرهای ناگهانی یا عبور از ترافیک‌های سنگین این روزها بسیار آسان کند؛ اما خوب پی از مدتی به‌فرمان رنو سیمبل عادت خواهید کرد.

رنو سیمبل با زوزه‌ای خفیف از خواب بیدار می‌شود و این خواب به‌کندی از سرش می‌پرد. در شتابگیری اولیه سیمبل تنبل است و این روند در اکثر مواقع باقی می‌ماند.

گیربکس

در هنگام تعویض دنده، تکان محسوسی از جانب گیربکس تیپ ترونیک به چشم نمی‌خورد و هماهنگی بیشتر جعبه‌دنده و موتور نسبت به گذشته از دیگر نکات رضایت‌بخش و خوبی بود که اگر قبلاً تجربه رانندگی با ساندرو و تندر 90 خودکار را داشته باشید، در همان اول کار متوجه آن می‌شوید.

گیربکس به‌روز شده این خودرو هوشمندتر از قبل عمل می‌کند و مشکلات سابق در معکوس کشیدن، خصوصاً در ضرایب پایین، به‌شدت کاهش‌یافته؛ بااین‌حال نباید توقع بالایی از رنو سیمبل داشته باشید، چراکه ذات فنّاوری بکار رفته در این گیربکس با تنها ۴ دنده خیلی مدرن و جدید نیست.

به روزرسانی نرم افزاری

بله، رنو تنها با به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری به تغییرات تقریباً قابل‌توجهی دست پیداکرده، ولی این به‌روزرسانی‌ها پس از نزدیک به یک دهه در حد و اندازه خودرویی نیستند که خود را نسخه‌ای جدید و متفاوت می‌پندارد.

از دیگر تغییرات و بهینه‌سازی‌های انجام‌شده در رنو سیمبل ، عایق‌بندی اتاقک آن است که به بهترین نحو صورت پذیرفته و به همین سبب حتی در سرعت‌های بالا صدای خیلی زیادی به درون اتاقک راه پیدا نمی‌کند.

به لطف فاصله محوری بیشتر و کمی ارتفاع کمتر از سطح زمین نسبت به تندر 90، سیمبل حس پایداری بیشتری دارد. اما فراموش نکنید که همچنان  خودرویی کم ارتفاع نیست.

تایرها

استفاده از تایرهای 185 و نبود سیستم کنترل پایداری نیز وضع را بهتر نمی‌کنند؛ ولی بازهم درمجموع، به شکل مناسبی سوار بر جاده است.

ارتفاع نسبتاً زیاد خانواده تندر 90 همواره در کنار معضل پایداری کم، نکات مثبتی هم داشته؛ سواری نرم و عبور بی‌دردسر از سرعت‌گیرهای بی‌رحم ایران، ازجمله این مواردی‌اند به طبع در این سدان کوچک نیز حس می‌شوند.

ازنظر حفظ کیفیت اولیه رنو سیمبل نمره قبولی می‌گیرد و در کارکردهای بالا نیز سروصداهای اضافی به گوشتان نخواهد رسید.